Het kinderdagverblijf en het asielcentrum

Vanmorgen zijn we naar het andere kinderdagverblijf gegaan. Meneer Stéphane is directeur van beide kinderdagverblijven en hij wilde ons beide locaties tonen. We moesten ons lunchpakket meedoen, dus hebben we enkele spullen extra meegenomen bij het ontbijt. Dit hebben we dan weg gemoffeld in onze brooddozen. Nadien kon ons dagelijks fietstochtje beginnen.

Het kinderdagverblijf van vandaag is veel kleiner dan het andere. Je kan het vergelijken met een soort van onthaalmoeder, maar dan met 5 begeleid(st)ers. Hier zitter er maximum 16 kinderen per dag. De ruimte oogt erg groot doordat er veel ramen inzitten. Het plafond is ook hoger. We hebben veel gezien vandaag. De zelfstandigheid kwam weer naar boven. Kinderen doen zelf hun kleren uit als ze moeten slapen. Als ze slapen en ze komen wakker, gaan ze vanzelf naar de groep, zonder de anderen wakker te maken. We hebben ook buiten gespeeld met de kinderen. De fietsen waren erg in trek, er werd zelfs voor gevochten. De kinderen mochten ook in de boom klimmen. Ze werden zelfs aangemoedigd. We hebben gevraagd of dit altijd mag en de begeleid(st)er vertelde ons dat dit afhankelijk is van persoon tot persoon. Sommigen vinden het te gevaarlijk en anderen laten dit toe.

De band met kinderen is toch ook wel speciaal. Vandaag hingen de kinderen weer letterlijk aan ons lijf. Ze komen dingen tonen of vertellen. Ze zitten op onze schoot en huilen als we ze terug op de grond zetten. De begeleiding vond dit ook leuk om te zien. We hebben ook samen met de begeleiding gegeten. Op dat moment slapen de kinderen. De weinigen die nog wakker zijn, spelen zelfstandig. We hebben gemerkt dat kinderen zelf naar de begeleiding gaan als ze er nood aan hebben.

Na het middagmaal zijn we naar het asielcentrum gegaan. Dit bezoek was nog niet zeker. Uiteindelijk kregen we bericht dat we toch mochten komen. Het was erg interessant om te horen. In het asielcentrum worden mensen zonder papieren op gevangen. Ze kunnen er een kleine kamer krijgen. De mensen van het asielcentrum zorgen voor een leefloon van 180 euro per maand. In de tijd dat die mensen hun proces afwachten, kunnen hun kinderen opgevangen worden door de kinderdagverblijven die wij bezocht hebben. Het is wel zo dat sans-papiers die een afgekeurde aanvraag krijgen maar maximum 3 maanden mogen blijven. Als hun aanvraag goed gekeurd is, mogen ze iets langer blijven. Maar ze moeten wel op zoek gaan naar een andere woonst. Zo zijn de kamers terug vrij voor de volgende immigrant.

 

Nadien zijn we naar de stad getrokken. Meneer Stéphane is een grote fan van België. Hij heeft dit tijdens het kennismakingsgesprek gezegd. Hij houdt van de frietjes en de pralines. Maar de dingen waar hij het meest fan van is, is 'Kuifje' en 'Franquin'. Kuifje is erg gekend voor ons. Franquin was meer gekend bij Tiny dan bij Eline. Tiny heeft erg veel strips van Guust Flater, getekend door Franquin. Eigenlijk zijn het de strips van de papa, maar Tiny leest ze ook. We zijn naar een gespecialiseerde stripwinkel gegaan. We hadden immers het idee om Stéphane te bedanken met een cadeau. Na veel getwijfel hebben we voor Guust Flater gekozen. Eline zag de strips en herkende de stripfiguur nu ook. In het Frans heet deze stripheld 'Gaston Lagaffe'. We hopen dat meneer Stéphane erg blij zal zijn met zijn strip. Het is een speciale editie over 50 jaar Guust Flater.
Meer info op: Guust Flater
 
Na ons leuk afscheidscadeau zijn we op zoek gegaan naar een winkel. We hebben enkele eetwaren aangekocht. We kozen om een pasta'tje mee te nemen naar het hotel en op te warmen in de microgolfoven. We hebben ook enkele aperitiefhapjes gekocht. Ondertussen hebben we enkele wijnen en kazen bezichtigd. We zijn immers van plan om zaterdag een picknick te houden in het park. Du vin, du pain et du boursin...
 

Morgen is de laatste stagedag! Wat gaat de tijd snel...

Tiny & Eline

Spelletje voor de thuisblijvers: wie at welke pasta?

Pasta Bolognaise + appel-mango compote + Sprite.

Pasta met veel kaas + speculoos + Fanta.